อ้อยสร้อยหมดจดพรำเมื่อฉ่ำสาย
ละอองพรมลมพรูดูพร่างพราย
ยะเยือกกาย..ละม้ายเช่น..เย็นฝนเย้า
อ้อยอิ่งทิ้งสายตรงลงพร่างพื้น
ระรินชื่นอื่นใดไหนเทียมเจ้า
ระลอกลมพรมพามาบางเบา
ปลอบใจเหงา..บรรเทาเงียบ..ที่เยียบเย็น
เปาะแปะแปะเปาะกระช้อยกระชด
กระเซ็นกระเซ้าเย้าหยดปานหยดเล่น
เหมือนทิ้งสายคลายร้าวเศร้าที่เป็น
ก็กลับเช่นฉ่ำใจได้ฉะนั้น
และรุ้งพร่างกางครอบขอบฟ้ากว้าง
ก็กระจ่างแจ่มหาวราวฟ้านั่น
ที่โค้งคุ้งรุ้งงามตามตาวัน
เจิดแจ่มบรรณแต้มโลกให้โศกคลาย
หรืออาลัยไม่จางจึงพร่างพื้น
หยาดหยดยืนคืนค่ำเจ้าฉ่ำสาย
พรมผืนหล้าจวบทิวามาเยี่ยมกราย
ยังไม่หายหยาดหยดหลั่งรดริน
หรือรีรอล้อเล่นทุกเย็นย่ำ
ถึงเช้าฉ่ำพรำสายหมายถวิล
เหมือนรอคอยรอยรักปักดวงจินต์
จึงมิสิ้นสเน่หาคราฝนพรำ...
