ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยสัมผัสกับคำว่าความสุขใดใดเลยแม้สักครั้ง
อาจมีบ้างที่รู้สึกชื่นชมตอนรับปริญญาแล้วทุกอย่างก้อเหมือนเดิมโดดเดี่ยว
ว้าเหว่ อ้างว้าง
หาคนจริงใจด้วยค่อนข้างยาก
จะมีข้าราชการคนใดในประเทศไทยจะอัตคัดขัดสนมากมายอย่างเรามั่งนะ
กำหนดวันสอบมาถึงแล้วแต่เรายังไม่พร้อมเลยทั้งค่ารถค่าที่พักค่าอาหารต้องไปพักตั้งสองคืนจะเอาเงินที่ไหนไปสอบล่ะคะเนี่ย
เงินในบัญชีก้อถอนมาสมัครสอบหมดแล้วพูดแล้วน้ำตาก็ไหลร้องไห้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วต่อให้ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดก็ช่วยอะไรเราไม่ได้เมื่อมันต้องเป็นและมันก็ต้องเกิด
เราคงไม่มีปัญญาไปสอบแน่ๆไม่รู้จะไปหาเงินที่ไหนเป็นค่าเดินทางอุตส่าห์อ่านหนังสือมาเป็นเดือนๆ
ท้ายที่สุดก้อไม่มีปัญญาไปสอบจนได้
ทำไมนะทำไมเราถึงเกิดมายากแค้นแสนเข็ญแบบนี้
น้อยใจตัวเองจริงๆเราต้องสอบวันที่26-27กค.นี้ที่ม.เกื้อการุญฯตอนนี้เรายังไม่มีแม้แต่เงินค่าเดินทางเลยแม้แต่บาทเดียวภาระมันมากมายต้องเลี้ยงคนอีกตั้งสามคน โดยใช้เงินเดือนของเราทั้งนั้น
เราไม่เคยเรียกร้องอะไรจากใครไม่ต้องการคำเห็นใจจากใครในเมื่อมันคือกรรมเวรของเราเอง
ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าผู้หญิงตัวคนเดียวแบบเราต้องรับผิดชอบทุกอย่างรับผิดชอบคนอีกสามคนเงินเดือนเหลือสองพันกว่าบาทเเล้วเราจะเอาอะรัยมาให้พวกเค้ากินกันล่ะเนี่ยแถมต้องไปสอบอีกถ้าไม่สอบเราก็คงหมดโอกาสทำงานการพยาบาลคิดเรื่องนี้ทุกวันร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน
เราเป็นข้าราชการแบบนี้คนอื่นๆเค้าก็มีเงินเก็บกันทั้งนั้นแต่เราเงินได้มาก็ต้องมาซื้อหาเลี้ยงคนที่บ้านช่างน่าเศร้าจริงๆแค่อยากระบายแค่อยากหาทางปลดปล่อยความเครียดเท่านั้น
แต่ที่สำคัญสุดคือเราเสียดายที่จะไม่ได้ไปสอบเพราะผลกระทบเยอะมากพิมพ์ไปร้องไห้ไปเสียใจมากเงินก้อนสุดท้ายถอนไปลงทะเบียนสอบหมดแล้ว
จะกินยังแทบไม่มี
คิดแล้วไม่น่าเชื่อนี่แหละหรือข้าราชการ
อาชีพที่มั่นคง
แม้แต่เงินสักห้าร้อยติดตัวยังไม่มีเลยเหลือเชื่อจริงๆนะคะ
หัวอกช้าราชการไทย......./ลดาทิพามนต์
