ดวงตะวัน แห่งการรอ เริ่มทอแสง
ใจอ่อนแรง คอยฝัน กับวันใหม่
ยอดดอกอ้อ ล้อร่ำ อยู่รำไร
ดอกหัวใจ ผันผ่าน บานไม่เป็น
รอมานาน เหลือใจ ใครจะเชื่อ
เขาจะเกื้อ ใจให้ ก็ไม่เห็น
ตะวันลอย คล้อยต่ำ เมื่อยามเย็น
สุดซ่อนเร้น ใจร้าว กับเปล่าดาย
ตะวันขึ้น- ลงตรงนี้ สักกี่ครั้ง
ใจก็ยัง รอเขา ที่เฝ้าหาย
แสงตะวัน แปลบปลาบ เมื่อทาบกาย
มิทำให้ เรานี้ มีรู้ตัว
ความกว้างใหญ่ ไพศาล แห่งม่านฟ้า
จันทร์ส่องหล้า พร่าแรง แห่งสลัว
ฟ้าเริ่มใส ใจเริ่มเหงา เป็นเงามัว
หลับก็กลัว ไม่เห็นเงา เมื่อเขาเยือน
จันทร์ขึ้นลง ตรงนี้ สักกี่ครั้ง
ฉันก็ยัง มีเหงา เป็นเงาเพื่อน
เดือนตะวัน ร้างลา ยังมาเยือน
ไม่ลืมเลือน ฟ้าชื่น ทุกคืนวัน
ดวงตะวัน แห่งการรอ เริ่มทอแสง
เริ่มล้าแรง เมื่อเขาลับ ไม่กลับหัน
สะอื้นร่ำ น้ำตา กับจาบัลย์
อีกกี่วัน คนไปลับ จะกลับคืน
ใจอ่อนแรง คอยฝัน กับวันใหม่
ยอดดอกอ้อ ล้อร่ำ อยู่รำไร
ดอกหัวใจ ผันผ่าน บานไม่เป็น
รอมานาน เหลือใจ ใครจะเชื่อ
เขาจะเกื้อ ใจให้ ก็ไม่เห็น
ตะวันลอย คล้อยต่ำ เมื่อยามเย็น
สุดซ่อนเร้น ใจร้าว กับเปล่าดาย
ตะวันขึ้น- ลงตรงนี้ สักกี่ครั้ง
ใจก็ยัง รอเขา ที่เฝ้าหาย
แสงตะวัน แปลบปลาบ เมื่อทาบกาย
มิทำให้ เรานี้ มีรู้ตัว
ความกว้างใหญ่ ไพศาล แห่งม่านฟ้า
จันทร์ส่องหล้า พร่าแรง แห่งสลัว
ฟ้าเริ่มใส ใจเริ่มเหงา เป็นเงามัว
หลับก็กลัว ไม่เห็นเงา เมื่อเขาเยือน
จันทร์ขึ้นลง ตรงนี้ สักกี่ครั้ง
ฉันก็ยัง มีเหงา เป็นเงาเพื่อน
เดือนตะวัน ร้างลา ยังมาเยือน
ไม่ลืมเลือน ฟ้าชื่น ทุกคืนวัน
ดวงตะวัน แห่งการรอ เริ่มทอแสง
เริ่มล้าแรง เมื่อเขาลับ ไม่กลับหัน
สะอื้นร่ำ น้ำตา กับจาบัลย์
อีกกี่วัน คนไปลับ จะกลับคืน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น