ความรัก

...ท้องฟ้า แผ่นดิน ​​และผืนน้ำ...​​
​​แม้ว่า​​จะเราอยู่​​ห่างไกลกัน...​​​​แต่ทุกครั้งยาม​​ที่ฝนตกลงมา...​​
ก็​​เป็น​​เพราะเราส่ง​​ความคิดถึง ​​ความห่วงใย ของพวกเรา​​ที่มีให้ต่อกัน..

ความ​เป็น​เพื่อน​ระหว่างพวกเราไม่เคยจางหาย​ไปใช่ไหม? ท้องฟ้า แผ่นดิน ​และผืนน้ำ...​​แม้ว่า​จะเราอยู่​ห่างไกลกัน...​​แต่ทุกครั้งยาม​ที่ฝนตกลง มา ก็​เป็น​เพราะเราส่ง​ความคิดถึง ​ความห่วงใย ของพวกเรา​ที่มีให้ต่อกัน ส่งลงมา​และมารวมตัวกันกลาย​เป็นสายฝน​ที่เย็นชุ่มฉ่ำให้แก่บนโลกใบนี้...​
สายฝนจาก​ความรัก...​
เมื่อก่อนนี้ ท้องฟ้า แผ่นดิน ​และผืนน้ำ ​เป็น​เพื่อนรักกัน ​ทั้งสามอยู่​ใกล้ชิดกัน จนกระทั่งโลก​ได้กำเนิดพืช​และสัตว์ขึ้น​...​
แผ่นดิน​และผืนน้ำก็มัว​แต่ดูแล​เอาใจใส่พืช​และสัตว์ จนละเลย​​และไม่สนใจท้องฟ้า
ท้องฟ้าก็เริ่มรู้สึกน้อยใจ ​และถอยตัวห่างออก​ไป...​. ...​ ห่างออก​ไปทุกที ทุกที...​

จนถึงวัน​ที่มีนกตัวแรกออกโบยบิน
แผ่นดิน​และผืนน้ำจึง​ได้รู้ว่าท้องฟ้า​ได้จาก​ไปไกลแสนไกล...​

แผ่นดิน​และผืนน้ำพยายามส่งเสียงเรียกท้องฟ้า
​แต่ท้องฟ้าอยู่​ไกลมากเลย​ไม่​ได้ยินเสียงร้องเรียกของ​เพื่อน​ทั้งสอง...​

นกตัวนั้น​จึงอาสา​ที่​จะ​ไปบอก​กับท้องฟ้า ...​
นกก็บินสูงขึ้น​ สูงขึ้น​ สูงขึ้น​ ​และส่งเสียงเรียก
​แต่เสียงนกนั้น​เบาเกิน​ไป...​​ไปไม่ถึงท้องฟ้า
​แต่นกก็สัญญาว่า...​.ต่อ​ไปนี้นกทุกตัว​จะบินขึ้น​สู่ท้องฟ้า
​เพื่อนำข่าวจากแผ่นดิน​และผืนน้ำ​ไปบอก...​

ผืนน้ำ​และแผ่นดินรู้สึกเศร้าใจ​ที่​เพื่อน​ได้ห่างออก​ไปไกล
​และคิดถึง​เพื่อนเหลือเกิน...​.
ผืนน้ำพยายามยกตัวสูงจนตั้งตระหง่าน
​แต่นั่นก็ยังสูงไม่พอ ยังไม่ใกล้ท้องฟ้า...​

​พระอาทิตย์​ซึ่งเฝ้ามองดูเหตุการณ์มา​โดยตลอด ก็บอก​กับ​ทั้งสองว่า "เราอาจ​จะช่วยพวกเจ้า​ได้"...​

​พระอาทิตย์จึงอาสาช่วย ​โดยการส่องแสงลงมายังผืนน้ำ​และแผ่นดิน ทำให้ระเหยกลาย​เป็นไอ ลอยตัว​ไปรวมกัน​เป็นก้อนเมฆ ลอยขึ้น​​ไปบอกข่าวแก่ท้องฟ้า...​

เล่าเรื่อง​ราวต่าง ๆ​ ตาม​ที่ แผ่นดิน​และผืนน้ำ​ได้พบเจอมา ​และบอกว่าแผ่นดิน​และผืนน้ำคิดถึงมาก อยากให้ท้องฟ้าลงมาสนิทแนบชิดเหมือน​เมื่อก่อน ท้องฟ้า​ได้รับรู้เรื่อง​ราว ก็รู้สึกเสียใจ ​แต่ก็กลับลง​ไปไม่​ได้...​.

"ฉันกลับลง​ไปไม่​ได้หรอก ​เพราะฉันเติบโตขึ้น​ ​และอยู่​สูงเกิน​ไป ลง​ไปไม่​ได้แล้ว​ ฉัน​ได้แผ่ขยายตัวเองจนกว้างขวาง ​ที่ฉันทำ​ได้ก็เพียง​แต่เฝ้ามองดูอยู่​ไกล ๆ​ ​และโอบกอดแผ่นดิน​และผืนน้ำไว้อย่างอ่อนโยนเท่านั้น​...​

​และถึง​แม้​จะมีนกบินมาส่งข่าว ​แต่ฉันก็ยังคิดถิงแผ่นดิน​และผืนน้ำ ​และอยาก​จะบอก​กับ​ทั้งสองว่า "ฉันเองคิดถึง​เพื่อนมากมาย​เพียงใด...​"

ก้อนเมฆก็ตอบว่า "อยู่​บนนี้นาน ๆ​ ก็เหงาเหมือนกัน บางทีก็อยากกลับลง​ไปข้างล่างบ้าง "ท้องฟ้าเลย​บอกว่า" ฉันก็เหงาเหมือนกัน ​แต่ว่าฉันกลับลง​ไปไม่​ได้...​

​แต่เจ้าลง​ไป​ได้นี่ ​ถ้าอย่างนั้น​ฉัน​จะส่งกลับลง​ไป ​และ​ความคิดถึงของฉันก็หนักมากพอ​ที่​จะส่งพวกเจ้าลง​ไปหมด​ทั้งท้องฟ้า" จากนั้น​ก้อนเมฆ​ทั้งหมดก็รวมตัวกัน ​และรวมเข้า​กับ​ความคิดถึงอันมากมาย​ของท้องฟ้า...​

แล้ว​ตกลงมา​เป็นหยาดฝน ส่ง​ความรัก ​ความคิดถึงมายังแผ่นดิน​และผืนน้ำ จึงไม่แปลก ​ถ้า​เมื่อใดฝนตก แล้ว​เรา​จะรู้สึกคิดถึงคน​ที่เรารัก คน​ที่เราผูกพันธ์ ...​...​...​​และบางครั้ง ท้องฟ้าก็ส่ง​ความเหงาลงมาด้วย...​...​.

เมฆหมอกสีเทา รวมจับตัวกันอยู่​บนฟ้านั้น​ ​พร้อม​ทั้งสายฝน​ที่​กำลังตกลงมา...​
​ได้ส่ง​ความคิดถึง ​ความเหงามาให้​กับเรา...​
ก็​ได้​แต่บอก​กับตัวเองว่า...​เราคิดถึงเธอจัง...​

ขอบคุณสำหรับข้อ​ความดีๆ​ มี​ความหมายจากสหายผู้น่ารักเสมอมา...​