สิ้นวสันต์ เหมันต์ ผ่านมาถึง
ใจคำณึง ถึงหนาว เหมือนคราวก่อน
ด้วยหนาวเหน็บ ในกาย ใจอาวรณ์
แม้ยามนอน แสนหนาว เหน็บร้าวราน
กระท่อมน้อย กลางทุ่งนา ที่อาศัย
หนาวทีไร แสนโหดร้าย เหมือนไฟผลาญ
ทั้งผ้าผวย มีน้อยหนอ ไม่พอกัน
กลางคืนนั้น หนาวเสียยิ่ง กว่าสิ่งใด
แม่ย้ำเตือน ลูกรัก ให้ห่มผ้า
อดทนนะ ให้ถึงวัน อันสดใส
คงหายหนาว นะแก้วตา อย่าอ่อนใจ
ห่มผ้าให้ อบอุ่น คุ้นคุ้มกาย
แม่ก่อไฟ ให้ผิง อิงแก้หนาว
มาเถิดเจ้า หนาวนั้น มันคงหาย
จนกว่าว่า กลางคืน จะผ่านไป
ถึงวันใหม่ คงหายหนาว เจ้าลูกยา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น