Ladatipamon

คงเหลือไว้แค่เสียงบทกวี
ที่จะกล่อมราตรีให้หลับใหล
วันพรุ่งนี้ไกลเกินจะเดินไป
ด้วยว่าใจของเราไม่เข้ากัน

คว้างอารมณ์หล่นร่วงดวงผลึก
ทั้งซึมลึกริดรอนทุกตอนฝัน 
ไม่มีหรอก…แม่น้ำนิจนิรันดร์
ไม่มีหรอก…แสงจันทร์กระจ่างใจ

ฉันอยู่กับปัจจุบันทุกขณะ
เลยวาระการแจกแจงแถลงไข
เพียงคำนิดคิดนำนั่นซ้ำใคร
ช่างประไรก็แค่ฝันมันไม่จริง

ไม่มีหรอก…ตัวตนคนอย่างฉัน
ไม่มีหรอก…ชายฉกรรจ์ที่ถูกสิง
ก็เห็นแค่ไม้ขอนใช่หมอนอิง
ก็เห็นแค่ความนิ่งในแววตา

โลกหมุนคว้างกลางขมับฉันกลับหัว
คำว่า”กลัว” เล็กน้อยและด้อยค่า
แม้รอยเท้าคู่เหงาจูงเรามา
คงตอบว่าผิดข้างระหว่างรอย

ฉันจะเดินไปไหนก็ไม่รู้
เมื่อตาดูหูฟังยังหวังถ้อย
ที่เป็นอยู่ก็เหมือนมันเลื่อนลอย
ที่เกี่ยวก้อยร้อยนิ้วก็ปลิวลม

ฉันไม่มีคำซื่อมาถือสัตย์
เพื่อผูกมัดปั้นปลุกความสุขสม
เป็นแต่เพียงความฝันวันโง่งม
ฉันโกหกพกลม..ก็เท่านี้

แม้ค่ำตื่นคืนร้าวฉันหนาวเหน็บ
ก็ไม่เจ็บใจสั่นกระชั้นถี่
บันไดเวียนเปลี่ยนขั้นกี่พันปี
ฉันไม่เคยรอตรงนี้อยู่ที่เดิม

ชะตาหนอก่อไว้แค่ในจิต
ฉันจะปิดฉากสวยมาช่วยเสริม
เก็บก้อนหินดินสอมาต่อเติม
เพื่อประเดิมหวังใหม่ในใจเรา

ก่อนตะวันเบิกตากับฟ้ากว้าง
คงเก็บกลืนทิศทางระหว่างเศร้า
นาฬิกาส่งเสียงเพียงเบาๆ
ก็เหลือแค่เรื่องเล่าอันเปล่ากลวง

กลีบดอกไม้เปื้อนยิ้มริมสมุด
แทนสิ้นสุดใจแสนเคยแหนห่วง
จะข่มตานอนหลับไม่กลับทวง
เพื่อทดแทนทั้งปวงที่ได้ยิน

ฉันเขียนสุข เขียนโศก บนโลกนี้
จากใจที่ไม่รู้จบจะสุดสิ้น
หากบังเอิญเธอเดินผ่านมาได้ยิน
ก็จงรู้…นี่คือถิ่นของนกกา