ลมหายใจรวยรินอันเบาบาง
คละคลุ้งปนเปกับไอยะเยือกแห่งฤดูกาล
ห้วงอารมณ์เก่าๆ ยังคงหลอกหลอน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
สรรพสิ่งซึ่งเคยชัดแจ้ง กลับพร่ามัวลง
ราวกับสติที่มีเหลืออยู่เพียงน้อยนิดจะขาดสะบั้นลง ในชั่วพริบตา
เสียงอื้ออึงแห่งค่ำคืนอันอ้างว้าง ทะลุทะลวงทุกโสตประสาท
ปฏิกริยาตอบสนองระงับการทำงานลง โดยไม่มีสาเหตุ
กลุ่มก้อนความหวังมากมาย ระเหยหายไป อย่างไม่มีหนทางหวนกลับ
เหลือทิ้งไว้เพียงซากศพอันว่างเปล่า
ดั่งไม้ผลเปลือกสวยสด ปราศจากเนื้อในแสนหวาน
ดั่งบุบฝาบานสะพรั่ง ปราศจากหมู่แมลงดอมดม
ดั่งมหาสมุทรแสนเย็นช่ำ ปราศจากซึ่งสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่
ดั่งจันทราสกาวแสนขาวนวล ปราศจากสายตาใดๆจับจ้องเพ่งมอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น