ณ ริมหนองน้ำแห่งหนึ่ง
มีแม่เป็ดตัวหนึ่งกำลังกกไข่อย่างตั้งใจ
เจ้าเป็ดตัวนั้นลูกยืนขึ้น พลางก้มไปมองบริเวณที่มันเพิ่งลุกขึ้น ตรงนั้นมีไข่อยู่เจ็ดฟอง แต่ละฟองขยับไปมาเล็กน้อย…ชีวิตเล็กๆในนั้นพยายามดิ้นรนเพื่อสูดอากาศภายนอก ลูกเป็ดสีน้ำตาลอ่อนตัวเล็กๆค่อยๆดิ้นหลุดออกจากเปลือกไข่ ทีละตัวๆ จนนับได้หกตัว
แต่มีไข่ใบหนึ่งสงบนิ่งอยู่ ไม่มีอาการขยับเขยื้อนใดๆ
หลังจากที่แม่เป็ดทำความสะอาดลูกๆที่เพิ่งเกิดจนเสร็จ และกำลังตัดใจจากเจ้าไข่นั่น ไข่ใบนั้นก็ขยับขึ้นมา
ไข่ใบสุดท้ายค่อยๆร้าวและแต่กออก ภายในมีลูกเป็ดขนาดใหญ่กว่าพี่น้องตัวอื่นๆเล็กน้อย ทว่า…มันมีสีดำสนิท
ลูกเป็ดตัวสุดท้ายที่น่าสงสาร…มันดูน่าเกลียดในสายตาเป็ดด้วยกันเอง ใครๆก็ขนานนามมันว่า "ลูกเป็ดขี้เหร่"
วันเวลาผ่านไป ลูกเป็ดทั้งเจ็ดได้ค่อยๆเติบโตขึ้น จนวันที่แม่เป็ดพาลูกไปหัดว่ายน้ำ ใครจะเชื่อนะว่า…ลูกเป็ดขี้เหร่ที่ไม่มีใครคาดหวังด้วยซ้ำว่าว่ายน้ำเป็น กลับว่ายน้ำได้อย่างคล่องแคล่วกว่าพี่น้องตัวอื่น ทั้งๆที่เพิ่งได้สัมผัสน้ำเป็นครั้งแรก
แต่การที่มันว่ายน้ำได้อย่างแคล่วคล่องนั้น ไม่ได้เป็นการหักลบปมด้อยของมันเลย เพื่อนๆที่อิจฉามันก็ต่างพากันล้อเลียน"ความขี้เหร่"ของมันเสียด้วยซ้ำ
ยามที่ไปพบญาติ มันจะได้รับของกำนัลเป็นปลาตัวที่เล็กที่สุดเสมอ…เล็กกว่าปลาตัวอื่นๆเกือบครึ่งเลยทีเดียว
วันหนึ่ง มันทนไม่ได้ที่ถูกล้อเลียนอยู่ตลอดเวลา
วันนั้น…มันจากฝูงเป็ดไปตลอดกาล
เจ้าเป็ดน้อยเดินทางไปอย่างไร้จุดหมาย แต่แล้ว…
แต่โชคยังดี…หญิงชราคนหนึ่งมาพบก่อนที่เจ้าหมาตัวนั้นจะทำร้ายมัน เธอเก็บเจ้าเป็ดน้อยไปเลี้ยงดู และดุว่าหมาของเธอตัวนั้น
คืนนั้นเอง…มีหนูตัวหนึ่งเข้ามาขโมยของในบ้าน ลูกเป็ดขี้เหร่พยายามขับไล่เจ้าหนูขี้ขโมยตัวนั้นออกไป มันวิ่งไล่เจ้าหนูตัวนั้นออกไปได้ แต่มันทำข้าวของกระจัดกระจาย
เจ้าหมาตัวหนึ่งก็ตรงเข้ามาทำร้ายมัน
บ้านของหญิงชราแสนอบอุ่น…และอาหารสมบูรณ์ แต่เจ้าหมาซึ่งเก็บความแค้นที่มันถูกดุว่า ไปเล่าให้แม่ไก่งหญิงชรา ซึ่งสนิทสนมกับมันฟัง ทั้งคู่จึงเดินเข้ามาหาเจ้าเป็นน้อย
"ฮึ…เจ้าเป็ด เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ทำประโยชน์อะไรให้บ้านนี้บ้างมั้ย ฉันออกไข่เป็นอาหารให้ได้ทุกวัน เจ้าหมาก็เป็นยามชั้นดี"
เจ้าเป็ดน้อยไม่อยากโต้เถียง….มันเลือกจากไปอย่างเงียบๆท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บ
ลูกเป็ดน้อยเดินทางไปพบหนองน้ำแห่งหนึ่ง ระหว่างที่มันลงไปว่าย มันอ่อนเพลียจนหลับไป อากาศอันเหน็บหนาวไม่ปรานีใคร ทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งทีละน้อยๆ…จนมันไม่สามารถออกมาจากหนองน้ำนั้นได้
เคราะห์ดี…มีนายพรานคนหนึ่งมาพบมันและเก็บมันไปเลี้ยงที่บ้าน
มันรู้ตัว…มันต้องจากไปอีกแล้ว
ชะตากรรมของลูกเป็ดช่างน่าสงสารเหลือเกิน…
ด้วยพิษแห่งฤดูหนาว ขนของมันหลุดร่วงกะรุ่งกะริ่ง
ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนอีกครั้ง…
ลูกเป็ดเติบโตเต็มที่ มันไม่ใช่ลูกเป็ดที่ร่างกายอ่อนแออีกต่อไป…
แต่จิตใจของเจ้าเป็นยังบอบช้ำเกินเยียวยา
วันเวลาทำให้มันได้เติบโตและแข็งแรงขึ้น แต่จิตใจของเจ้าเป็ดยังเหมือนถูกทำร้ายอยู่ตลอดเวลา มันคาดหวังถึงวันเวลาที่แสนสดใส….วันที่มันเจอใครที่ยอมรับมันด้วยความจริงใจ
เจ้าเป็ดมาถึงหนองน้ำอีกแห่งหนึ่ง เจ้าเป็ดเบือนหน้าไปมองฝูงหงส์ในทะเลสาบด้วยแววตาอันเศร้าสร้อย
มันว่ายเข้าไปหาหงส์ฝูงนั้นอย่างห่างๆ พลางชื่นชมในความสวยงาม
และแล้ว….สิ่งที่ประหลาดก็เกิดขึ้น
เจ้าเป็ดก้มลงมองน้ำที่มันแหวกว่าย
ขนสีดำสนิทหลุดร่วงจนสิ้น…ขนสีขาวสะอาดเข้ามาแทนที่
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน…เจ้าเป็ดไม่รู้
อาจจะเป็นเพราะวันเวลา
อาจจะเป็นเพราะนางฟ้าเสกมันโดยไม่รู้ตัว
ไม่ว่าจะเพราะอะไร…บัดนี้ มันมีขนสีขาวบริสุทธิ์ รูปร่างงามสง่าเช่นเดียวกับหงส์ฝูงนั้น
เจ้าเป็ดรู้ว่า…ขนสีขาวของมัน จะไม่มีทางกลับไปเป็นสีดำอีกตลอดกาล
อาจมีบางวัน ที่มันพลาดพลั้งตกลงไปในโคลนหนอง ทำให้ขนขาวบริสุทธิ์สกปรกเลอะเทอะไป
แต่เมื่อมันชำระร่างกาย ด้วยหัวใจที่เชื่อมั่น
มันก็กลับมาเป็นสีขาวได้ดังเดิม…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น