ไม่มีแม่คนใดมีสุข ถ้ารู้ข่าวว่าลูกมีทุกข์
แต่มีหลาย ๆ ลูกมีความสุข ลืมคิดถึงความทุกข์ของพ่อแม่ ฯ
แต่มีหลาย ๆ ลูกมีความสุข ลืมคิดถึงความทุกข์ของพ่อแม่ ฯ
รักของแม่
รักใดเล่าจะแน่เท่าแม่รัก ผูกสมัครรักมั่นไม่หวั่นไหว
ห่วงใดเล่าเท่าห่วงแห่งดวงใจ ที่แม่ให้กับลูกอยู่ทุกครา
ยามลูกขื่นแม่ขมตรมหลายเท่า ยามลูกเศร้าแม่โศกวิโยคกว่า
ยามลูกหายแม่ห่วงคอยดวงตา ยามลูกมาแม่ลดหมดห่วงใย ฯ
รักของใครไม่เท่าศักดิ์รักของแม่ รักแน่แท้แม่รักอยู่ไม่รู้สร่าง
ศัตรูร้ายก็ไม่กรายมากั้นกาง ถึงรักนางรักนายก็ไม่เกิน
แม้รักยศรักศักดิ์อัครฐาน รักการงานสารพันรักสรรเสริญ
รักสนุกทุกสถานสำราญเทอญ รักไม่เกินรักของแม่รักแท้เอย ฯ
แม่ตื่นก่อนนอนทีหลังระวังลูก จิตท่านผูกเพียรระวังตั้งรักษา
ยุงจะกินริ้นจะกัดก็พัดพา บางเวลาแม่ไม่หลับระงับเลย ฯ
เมื่อลูกใหญ่วัยถ้วนควรศึกษา แม่ก็พาลูกรักไปฝากให้
จะเสียทุนหนุนค่าวิชาไป ถ้ามีให้แล้วไมขัดเป็นสัจจริง
ถึงไม่มีบางทีก็กู้เขา จะหนักเบายอมลูกไปทุกสิ่ง
สู้ตรากตรำทำงานกันจริง ๆ เพื่อแลกสิ่งทรัพย์ได้มาให้เรา
เมื่อลูกเสร็จการศึกษาวิชาเชี่ยว แม่คนเดียวดีใจใครจะเท่า
เมื่อลูกหาทรัพย์ได้ใจท่านเบา เพราะท่านเฝ้าปลูกฝังหวังให้ดี ฯ
ไม่มีความรักใดจะยิ่งใหญ่เท่ากับความรักของแม่ ฯ
แม่รักลูกปลูกฝังทางศึกษา อีกจรรยาแม่อบรมบ่มนิสัย
แม่รักลูกปกป้องคุ้มผองภัย ลูกรักแม่ก็จงได้กตัญญู ฯ
มีเพื่อนอื่นหมื่นแสนไม่แม้นแม่ เป็นเพื่อนแท้แม่เกล้าเฝ้าอุปถัมภ์
เป็นทั้งแม่ เพื่อน ครู อยู่ประจำ ทุกเช้าค่ำรักห่วงดังดวงใจ
ให้กำเนิดเกิดกายสายโลหิต แม่ไม่คิดหน่ายรักพลิกผลักใส
เป็นแม่พระแม่เรือนแม่เพื่อนใจ แม่เหมือนนัยธรรมคุตสุดบูชา ฯ
มารดาเป็นมิตรในเรือน
แม่ เป็นครูผู้สอนแต่ตอนต้น แม่เป็นคนอุดมพรหมวิหาร
แม่มีเมตตา กรุณา มุทิตาการ แม่มีญานอุเบกขาเป็นอารมณ์
แม่เหมือนพระอรหันต์อันสูงสุด แม่หวังบุตรธิดาอย่าขื่นขม
แม่กับลูกผูกมิตรจิตชื่นชม แม่จึงสมสุภาษิตมิตรในเรือน ฯ
อันมวลมิตรอื่นใดหาไม่ยาก หาลำบากยิ่งแท้แม่มาตรฐาน
ผู้เป็นพรหมเป็นพระบุรพาจารย์ ควรแก่การเทิดไว้ไหว้บูชา
หมดอื่นหมื่นหมดไปหาใหม่แก้ หากหมดแม่แล้วไม่มีที่จักหา
เป็นทั้งมิตรแม่ประเสริฐแต่เกิดมา ร่วมชายคาเรือนตนแม่คนเดียว ฯ
วันเกิดลูกเกือบคล้ายวันตายแม่ แม่เจ็บท้องแท้เท่าไรมิได้บ่น
การอุ้มท้องกว่าจะคลอดรอดเป็นคน เติบโตจนบัดนี้นี่เพราะใคร
แม่เจ็บจนเจียนขาดใจในวันนั้น กลับเป็นวันลูกฉลองกันผ่องใส
ได้ชีวิตแล้วก็หลงระเริงใจ ลืมผู้ให้ชีวิตอนิจจา ฯ
ไม่มีแม่คนใดมีสุข ถ้ารู้ข่าวว่าลูกมีทุกข์
แต่มีหลาย ๆ ลูกมีความสุข ลืมคิดถึงความทุกข์ของพ่อแม่ ฯ
แม่สละสวยสละสาวคราวอุ้มท้อง แม่ไม่ร้องแม่ไม่บ่นแม่ทนได้
แม่เฝ้าถนอมจนครรภ์แก่แม่เต็มใจ จะหาใครเหมือนแม่แพ้ทุกคน
ครบเก้าเดือนเคลื่อนคลอดรอดชีวิต แม่ใกล้ชิดลูกน้อยคอยฝึกฝน
แม่ลำบากอย่างไรใจแม่ทน สายเลือดข้นเต้าแม่กลั่นปันลูกกิน
แม่ป้องริ้นป้องไรมิให้ผ่าน แม่สงสารห่วงลูกยากว่าทรัพย์สิน
แม่เห่กล่อมยามนิทราเป็นอาจิณ แม่ไม่ผินแม่ไม่ผันทุกวันมา
ยามลูกสุขแม่สุขสมอารมณ์ชื่น ยามลูกขื่นแม่ขมระทมกว่า
ยามลูกไข้แม่อดนอนร้อนอุรา ยามลูกยาอับโชคแม่โศกใจ
คราลูกหิวแม่หิวกว่าน้ำตาร่วง แม่เป็นห่วงดิ้นรนหาเอามาให้
แม้แม่อดหมดข้าวปลาไม่ว่าไร แม่สละได้ลูกอิ่มแปล้แม่ทนเอา
ใครไหนเล่าเฝ้าอบรมบ่มนิสัย แม้เติบใหญ่ไม่ท้อถอยคอยนั่งเฝ้า
พระคุณเลิศลูกโศกช่วยบรรเทา ใครไหนเล่ารักมั่นแท้แม่ฉันเอง ฯ
ดวงใจแม่สะอาดแท้กว่าทุกสิ่ง ดวงใจแม่สะอาดยิ่งกว่าสิ่งไหน
ดวงใจแม่สะอาดเกินกว่าสิ่งใด ดวงใจแม่มีไว้เพื่อลูกตน ฯ
โย มาตรํ ปิตรํ วา มจฺโจ ธมฺเมน โมทติ
อิเธว นํ ปสํสนฺติ เปจฺจ สคฺเค ปโมทตีติ
บุคคลใดเลี้ยงดูมารดาบิดาโดยธรรม นักปราชญ์ทั้งหลายย่อมสรรเสริญ
บุคคลนั้นในโลกนี้ เขาละโลกนี้ไปแล้ว ย่อมบันเทิงในสวรรค์ ฯ
๐ แม่คือโคมทองสว่างไสว
แม่คือผู้สร้างทางเดินเจริญไกล แม่คืออุ่นใจผ้าห่มต้านลมแรง
แม่คือร่มไทรไพศาลกันแดดฝน แม่คือสายชลเลี้ยงใจไม่เหือดแห้ง
แม่คือมิตรแท้ในเรือนใจไม่เปลี่ยนแปลง แม่คือกำแพงปกป้องผองพาลภัย
แม่คืออาจารย์คนแรกแจกความรู้ แม่คือผู้ปลอบอารมณ์คราตรมไหม้
แม่คือผู้ปลอบอารมณ์คราตรมใจ แม่คือคนใช้ติดตามประจำนาย
แม่คือบันใดก้าวเดินเผชิญโลก แม่คือผู้โลกธงชัยเชียร์ให้ผ่าน
แม่คือนักร้องกล่อมทรวงชื่นดวงมาลย์ แม่คือสะพานเนียวแน่นเชื่อมแผ่นดิน
แม่คือผู้คลายความเศร้าของลูกแน่ แม่คือผู้รักแท้ที่สุขใจไม่สร่างสิ้น
แม่คือธนาคารคอยจ่ายให้เป็นอาจิณ แม่คือพรหมินทร์สูงส่งดำรงธรรม
แม่คือผู้ตายแทนลูกได้อยู่ทุกเมื่อ แม่คือก้อนเนื้อนมสดรสหวานฉ่ำ
แม่คือรถเรือจูงผู้มุ่งนำ แม่คือพระอรหันต์อันเลิศล้ำประจำใจ ฯ
ลูกขอกราบเคารพนบแทบเท้า ด้วยความเศร้าโศกใจจนแทบสิ้น
จิตเลื่อนลอยสะท้อนหาน้ำตาริน เฝ้าถวิลสุดซึ้งถึงพระคุณ
ทั้งสองเต้าเฝ้าอาวรณ์คอยป้อนลูก ความรรัพันผูกแนบแน่นแสนอบอุ่น
ยอมทนทุกข์ทรมาณด้วยการุณ โอ้เป็นบุญลูกแท้มีแม่ดี ฯ
สุริยาถึงคราก็ลาลิบ ผกาทิพย์ยังพรากจากสวรรค์
รักของแม่แท้ประจักษ์หลักสำคัญ ไม่มีวันสร่างซาร้างลาไกล ฯ
พระคุณท่านนั้นประมาณไม่สิ้นสุด แม้สมมติแผ่นดินสิ้นแห่งหน
เป็นหมึกน้ำตำละลายในสายชล ให้ทั่วแห่งหนมหาสมุทรสุดนที
แล้วเอาเขาพระสุเมรุที่เด่นหล้า เป็นปากกาจุ่มหมึกบันทึกที่
เอาท้องฟ้าเป็นกระดาษวาดคดี แล้วประกาศบุญคุณมีของมารดา
เขียนจนสิ้นดินฟ้ามหาสมุทร เขียนจนสุดพระสุเมรุที่เด่นหล้า
ก็ไม่สิ้นสุดบุญคคุณมากดา จึงนับว่าใหญ่ยิ่งกว่าสิ่งใด ฯ
ครบกำหนดวาระปฏิสนธิ์ เจ็บปวดล้นโศกาน้ำตาหลั่ง
ทั้งหนาวร้อนด่าวดิ้นสิ้นพลัง ดวงชีวังแทบวายตายทั้งเป็น
พ้นวิกฤติชีวิตอยู่คู่เรือนร่าง ทุกสิ่งอย่างไม่เหมือนเก่าเท่าที่เห็น
วีรกรรมน่าทึ่งหนึ่งประเด็น ตั้งแต่เช้าจรดเย็นทุกข์ทรมาน ฯ
|
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น